Μαρτυρία εθελόντριας για την τριτοκοσμική κατάσταση που επικρατεί στο ΚΕΠΕΚ Λεχαινών
Η Ελευθεροτυπία φιλοξενεί ένα άρθρο του Μάκη Νόδαρου [1]Μάκης Νόδαρος. “Πολλές φορές η τροφή σπρώχνεται μέσα στο στόμα τους”. Ελευθεροτυπία (Τετάρτη, 16 Φεβρουαρίου 2011) , το οποίο νομίζω πρέπει να διαβαστεί από όλους. Σε αυτό περιγράφεται η απόλυτη φρίκη που επικρατεί σε ένα από τα πολλά ιδρύματα φιλοξενίας παιδιών με ψυχολογικά και αναπτυξιακά προβλήματα, αυτό του ΚΕΠΕΚ Λεχαινών. Αυτό που δίνει ιδιαίτερη αξία στο άρθρο είναι πως αποτελεί προσωπική μαρτυρία μιας εθελόντριας φυσιοθεραπεύτριας η οποία εργάστηκε στο ΚΕΠΕΚ πριν από περίπου 2 χρόνια και καταγγέλλει τα όσα είδε. Υπογραμμίστε πως το εν λόγω ίδρυμα είναι ήδη κατηγορούμενο για την σοβαρή κακοποίηση ενός παιδιού και το θάνατο ενός άλλου (από το 1988 έχουν πεθάνει τουλάχιστον 30 παιδιά που φιλοξενούνταν εκεί) [2]Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα: “Η θυσία των ψυχών” .
Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα του άρθρου που περιγράφουν την κατάσταση στο ίδρυμα: Το ΚΕΠΕΠ έχει τρεις ορόφους για τα παιδιά, στο ισόγειο βρίσκονται αυτά με τα λιγότερα κινητικά προβλήματα και οι άλλοι δύο όροφοι είναι για τα παιδιά που βρίσκονται μέσα σε κλουβιά ή είναι δεμένα στα κρεβάτια τους. Η καθημερινότητα στο ισόγειο ξεκινά με ένα υποτιμητικό γδύσιμο για όλα τα παιδιά, μαζί, στο διάδρομο, για να κάνουν ένα σύντομο ντους (συνήθως πλένονται μόνο 3 φορές την εβδομάδα) και το υπόλοιπο πρωινό μένουν μέσα στο κοινό σαλόνι. Πρόκειται για μια μεγάλη αίθουσα, με μοκέτα και τοίχους βαμμένους με αδιάφορα χρώματα- υπάρχει μία τηλεόραση, δεν υπάρχουν καρέκλες, παιχνίδια ή κάτι που να προσφέρει ερεθίσματα. Στους άλλους δύο ορόφους υπάρχουν παιδιά που έχουν διάφορα προβλήματα- από αυτισμό και σύνδρομο Ντάουν, παράλυση, εγκεφαλικές βλάβες και γενετικά προβλήματα. Τα παιδιά που έχουν κάποια κινητική δυνατότητα βρίσκονται μέσα σε ξύλινα κλουβιά με μόνο ένα στρώμα. Ορισμένα από α υτά είναι αυτιστικά ή έχουν δυσκολίες οράσεως, παρ’ όλα αυτά όμως κάποια έχουν συνείδηση και κατανοούν. Οταν αναγκάζονται να ζουν σε αυτές τις συνθήκες συχνά χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο ή ξεριζώνουν τα μαλλιά τους (ένδειξη σοβαρού ψυχολογικού τραύματος στα παιδιά). Συχνά ακούγεται μουσική από το ραδιόφωνο, που αποτελεί ένα κάποιο ερέθισμα, αλλά τα δωμάτια είναι γυμνά και πολύ ζεστά το καλοκαίρι. Τα περισσότερα παιδιά παραμένουν στα κρεβάτια τους 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, εκτός από την ώρα που βρίσκονται στο ντους ή είναι τυχερά και τα επιλέγουν οι εθελοντές για να παίξουν μαζί τους. Κατά βάσιν το προσωπικό είναι καλοί άνθρωποι, αλλά το κέντρο μπλοκάρει με τις διαδικασίες και τη ρουτίνα (γραφειοκρατία) που σε καμία περίπτωση δεν αντανακλούν τα δικαιώματα και τις ανάγκες των συγκεκριμένων παιδιών. Το κέντρο χαρακτηρίζεται από την έλλειψη δημιουργικότητας και καινοτομίας, έχει ελάχιστους πόρους και τα παιδιά είναι σοβαρά παραμελημένα για μεγάλες περιόδους, γεγονός που επιδεινώνει την κατάστασή τους. Ενα από τα παραδείγματα που θλίβει τους εθελοντές είναι αυτό ενός 9χρονου κοριτσιού. Υποφέρει από οστεοπόρωση- τα κόκαλά της είναι εύθραυστα και έχουν σπάσει αρκετές φορές. Το προσωπικό φοβάται τόσο πολύ ότι αυτό θα συμβεί και πάλι ώστε έχουν τοποθετήσει το παιδί ανάσκελα δεμένο σε ένα κλουβί, με τα χέρια του δεμένα στις δύο πλευρές του κλουβιού. Στους εθελοντές δεν επιτρέπεται να τη βγάλουν από το κλουβί και ποτέ δεν παίζει ούτε και βγαίνει από το κτίριο. Είναι ένα παιδί γεμάτο αγάπη που υποφέρει, αλλά γελά και ανταποκρίνεται όταν χοροπηδάμε μπροστά από το κλουβί της- δυστυχώς όμως αυτή είναι η μόνη ευχαρίστηση που μπορεί να αντλήσει για λίγα λεπτά κάθε μέρα. Τα ρούχα είναι κοινά, τα παιδιά δεν έχουν δικά τους. Το νερό δίνεται συγκεκριμένες ώρες εκτός και αν κάποια παιδιά μπορούν να εκφράσουν τις ανάγκες τους. Τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν εκπαιδευτεί για να πηγαίνουν στην τουαλέτα και φορούν δύο πάνες ταυτόχρονα για να αποφεύγεται το συχνό άλλαγμα- αυτές οι πάνες συνήθως «πνίγουν» τα μικρότερα παιδιά. Εάν τα παιδιά δεν μπορούν να απολαμβάνουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, πώς θα μπορέσουν να προοδεύσουν ως ανθρώπινα όντα και να απολαύσουν τη ζωή τους. Πώς γίνεται σε μια ευρωπαϊκή χώρα, τον 21ο αιώνα, παιδιά με προβλήματα υγείας να στερούνται τα βασικά δικαιώματα για μια καλή ζωή; Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες είναι πάνω από όλα ανθρώπινα όντα με δικαιώματα και επιθυμίες, είναι παιδιά που θα πρέπει να μπορούν να προσμένουν ένα καλύτερο μέλλον
Αυτή είναι η Ελλάδα του 2011 κυρίες και κύριοι. Αυτή είναι η ποιότητα της ψυχικής υγείας σε διάφορα ιδρύματα της χώρας μας. Ευτυχώς τόσο ακραίες καταστάσεις είναι μόνο η μειοψηφία ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Όταν διάβασα αυτό το άρθρο δεν ήξερα με ποιον να πρωτο-εκνευριστώ. Με τους υπεύθυνους του ιδρύματος; Με τους προϊσταμένους τους; Με τον εκάστοτε υπουργό Υγείας που επέτρεψε να λειτουργεί ένα τέτοιο κολαστήριο επί των ημερών του; Ή μήπως με την αδιαφορία όλων των υπολοίπων, “απλών πολιτών”; Όταν η ψυχική ασθένεια αποτελεί ακόμη θέμα ταμπού στην ελληνική κοινωνία η οποία προσπαθεί να κρύψει τα παιδιά με τέτοια προβλήματα κάτω από το χαλάκι υπό το φόβο του “τι θα πει η γειτονιά” δεν νομίζω πως θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι λιγότερο από το να ανακαλύπτουμε κατά καιρούς αυτά τα “χαλάκια”…
Εισαγωγική Φωτογραφία
- Νοητική υστέρηση: τι είναι, πως αξιολογείται και τι είδους υποστήριξη χρειάζεται - 15 Ιανουαρίου, 2021
- Νέα Ψυχολογίας (21 Δεκεμβρίου 2020) - 20 Δεκεμβρίου, 2020
- Τα μεγαλύτερα παιδιά χαίρονται περισσότερο με τις εμπειρίες παρά με τα υλικά δώρα - 25 Νοεμβρίου, 2020