Τα αποτελέσματα πρόσφατης μελέτης επιβεβαιώνουν τον αρνητικό αντίκτυπο της υπερέκθεσης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην ψυχική μας υγεία, αλλά και ότι αρκούν λίγες εβδομάδες “αποσύνδεσης” για να δούμε τα πρώτα θετικά αποτελέσματα στην ψυχοσυναισθηματική μας κατάσταση

Είναι γνωστό ΄ότι η υπερέκθεση σε οθόνες είναι ένα από τα νέα προβλήματα μικρών και μεγάλων στον 21ο αιώνα. Οι οθόνες είναι παντού γύρω μας. Τηλεοράσεις, κινητά, τάμπλετ και υπολογιστές είναι στην καθημερινότητα των παιδιών από τη στιγμή΄ της γέννησής τους. Αυτό είναι έως ένα βαθμό αναπόφευκτο, καθώς ο σύγχρονος τρόπος ζωής συνοδεύεται από τη χρήση αυτών των τεχνολογικών μέσων. Επομένως, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από την έκθεσή τους στις οθόνες. Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να αντισταθμίσουμε αυτές τις αρνητικές επιπτώσεις; Η απάντηση είναι πως μάλλον ναι!

Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, γεννιούνται μαζί μας και οι προσδοκίες των άλλων για εμάς. Πολλές από αυτές τις προσδοκίες για το πως θα συμπεριφερόμαστε ή τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, δεν πηγάζουν άμεσα και αποκλειστικά από τους φροντιστές μας, αλλά από την κοινωνία στην οποία γεννιόμαστε και τα πρότυπα που έχει θέσει για το φύλο μας.

Κάποτε η σωματική τιμωρία ήταν η καθημερινότητα πολλών παιδιών. Ακόμη και σήμερα εάν εμπλακεί κάποιος σε συζήτηση σχετικά με την αποτελεσματικότητα της σωματικής τιμωρίας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι όλο και κάποιος θα ξεστομίσει το κλασικό “Και εμείς φάγαμε ξύλο, ως παιδιά. Τι πάθαμε;”. Σύμφωνα με τα τελευταία ερευνητικά δεδομένα, εάν σας τιμωρούσαν συχνά με σωματική τιμωρία και όντως δεν έχετε κάποια προβλήματα ψυχικής υγείας ή/και συμπεριφοράς, τότε μάλλον ανήκετε στους “τυχερούς”. Γιατί πλέον έχουμε στοιχεία πως η σωματική τιμωρία προκαλεί αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου, σε βαθμό που αυτό να αποτυπώνεται και στην ψυχική υγεία του θύματος.

Η παρορμητική συμπεριφορά είναι μία συνηθισμένη συμπεριφορά που παρατηρείται σε πολλά παιδιά, ιδιαίτερα κατά την νηπιακή και παιδική ηλικία. Δεν είναι όλες οι παρορμητικές ή διασπαστικές συμπεριφορές απαραίτητα σύμπτωμα διαταραχής και φυσικά ακόμη και εάν είναι σύμπτωμα διαταραχής, αυτό δεν σημαίνει πως μιλάμε απαραίτητα για τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), καθώς τέτοιου είδους συμπεριφορές μπορεί να είναι ενδεικτικές διαφορετικών διαταραχών και δυσκολιών που μπορεί να αντιμετωπίζει το παιδί. Πριν δούμε τα βασικά χαρακτηριστικά της ΔΕΠΥ, είναι χρήσιμο να δώσουμε έναν ορισμό σε κάποιες έννοιες που συναντάει κανείς όταν μελετάει τη ΔΕΠΥ.

Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που σηματοδοτεί το τέλος των διακοπών και την επιστροφή στην “κανονικότητα”, για μικρούς και μεγάλους. Για πολλά παιδιά αυτή η περίοδος σημαίνει και την πρώτη επαφή με το σχολείο, μια διαδικασία που μπορεί να αγχώσει τα παιδιά ή ακόμη και τους γονείς. Η προετοιμασία λοιπόν για τη στιγμή που το παιδί θα ξεκινήσει το σχολείο είναι σημαντική και απαραίτητη ώστε να διασφαλίσουμε ότι η μετάβαση από το σπίτι στο σχολείο θα γίνει όσο το δυνατόν πιο ομαλά.

Όταν ακούμε για ψυχική διαταραχή, το μυαλό μας ίσως σχηματίζει μια εικόνα ενός ατόμου που βρίσκεται σε μια έντονη εσωτερική ανησυχία, που ενδεχομένως δεν σκέφτεται λογικά ή που έχει έντονα συναισθηματικά ξεσπάσματα. Στους περισσότερους ίσως μας έρχεται στο νου η εικόνα ενός ενήλικα ο οποίος βιώνει όλα αυτά. Αυτό που οι περισσότεροι δεν σκέφτονται είναι ότι και τα μικρά παιδιά μπορεί να αναπτύξουν κάποια ψυχική διαταραχή, ως αποτέλεσμα κάποιου βιώματος.

Η επιστήμη της Ψυχολογίας, όπως πολλές επιστήμες, και ιδιαίτερα όσες ασχολούνται με τον άνθρωπο, δεν είναι μονοδιάστατη. Η Ψυχολογία ασχολείται με τη συμπεριφορά του ανθρώπου από επίπεδο νευροφυσιολογίας έως και σε κοινωνικό επίπεδο. Εφαρμόζεται σε διαφορετικά περιβάλλοντα, σε διαφορετικές ομάδες ανθρώπων, σε διαφορετικές ηλικίες και γενικότερα σε άτομα με διαφορετικές ανάγκες και ικανότητες. Ως εκ τούτου είναι αναπόφευκτο πως απαιτείται εξειδίκευση από πλευράς των ψυχολόγων που θέλουν να ασχοληθούν με την εκάστοτε ομάδα ή εντός συγκεκριμένου χώρου.